„Mam na imię Dulcissima” – w parafiach całego regionu można oglądać wystawę poświęconą siostrze Marii Dulcissimie Hoffmann

Na zadawane pytanie, z jakiego powodu płacze, zawsze odpowiadała: „Nie wiem, dlaczego”. Rodzice Heleny mimo swoistej pobożności nigdy nie wspomagali jej w sprawach duchowych. Byli za bardzo bardzo pochłonięci pracą. Powody płaczu Helena potrafiła nazwać nieco później, jako dorastająca dziewczyna, pisze: „Pragnęłam czegoś, czego moje wnętrze, moje serce szukało”. Natomiast będąc w klasztorze, wyjaśniła: „Teraz uważam, że to był tylko Bóg, którego szukałam i jeszcze nie znalazłam, i właśnie ta nieznajomość zmuszała mnie do płaczu. Tak, płakałam wiele i nie byłam rozumiana. Dlatego często byłam karana”. Redemptorysta, o. Joseph Schweter, określił ten ówczesny stan Helenki jako działanie Ojca Niebieskiego: „Bóg już wtedy odsuwał jej duszę od świata, a to duchowe oddzielenie nie mogło dokonać się bez bólu, którego wyrazem był właśnie płacz”.

Helena była dzieckiem pobożnym 

Już we wczesnym dzieciństwie czymś naturalnym dla Heleny była modlitwa. Mama niejednokrotnie znajdowała ją skupioną, klęczącą w swoim pokoju w nocy. Albina denerwowała się na córkę i zdecydowanie ostro reagowała, nakazując jej równocześnie, by położyła się szybko spać.

Helena w wolnym czasie najchętniej przebywała w kościele.

Rok 1919 dla rodziny Hoffmannów obfitował w trudne wydarzenia. Helena jako uczennica klasy III przeżyła niespodziewaną śmierć ojca. Józef odszedł 8 stycznia 1919 r., mając 32 lata, osierocił dwoje dzieci: dziewięcioletnią Helenę i siedmioletniego Reinholda. Albina owdowiała, mając zaledwie dwadzieścia dziewięć lat. Józef Hoffmann, przewidując swoją śmierć, zdążył powierzyć swoją rodzinę starszemu bratu – Franciszkowi.

Pierwsze objawienia św. Teresy od Dzieciątka Jezus

W listopadzie 1919 r. po raz pierwszy dziewięcioletnia Helenka przystąpiła do spowiedzi świętej. 

Tuż przed pierwszą spowiedzią ukazała się Helenie św. Teresa od Dzieciątka Jezus, jednak dziewczynka nie wiedziała, kim jest ta osoba, która ją odwiedza. Po Pierwszej Komunii Świętej, gdy Helenka kopała w polu, znalazła medalik, który zawiesiła sobie na tasiemce i nosiła na piersi. Modliła się do tej świętej z krzyżem i różami, ale jej nie rozpoznawała. Modliła się do zakonnicy z medalika i prosiła świętą ukrytą w kwiatach, by mogła zostać taką jak ona. Wreszcie rozpoznała osobę karmelitanki, siostry Teresy od Dzieciątka Jezus, widząc jej postać na obrazkach w czasie procesu beatyfikacyjnego. Wkrótce we śnie św. Teresa sama przedstawiła się Helenie i odtąd towarzyszyła jej we wszystkich wydarzeniach życia. Odnalezienie medalionu św. Teresy od Dzieciątka Jezus, znaczące sny, w których święta pouczała Helenkę, jak prowadzić życie duchowe, to fundamentalne elementy do kształtowania się duchowości przyszłej kandydatki na ołtarze.

Życie zakonne siostry Dulcissimy 

7 czerwca 1925 r. w Niedzielę Trójcy Świętej Helena złożyła akt oddania się Bogu na własność i równocześnie prosiła o łaskę powołania zakonnego. 5 maja 1927 r. z rąk ks. bpa Arkadiusza Lisieckiego przyjęła sakrament bierzmowania. Za patronkę obiera św. Teresę od Dzieciątka Jezus. Wcześniej wstępuje do Sodalicji Mariańskiej.

3 września 1927 r. Helena złożyła prośbę o przyjęcie do Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej i została przyjęta jako kandydatka. We wrześniu podejmuje pracę w przedszkolu prowadzonym przez siostry marianki w Zgodzie.

Oficjalne zawiadomienie o przyjęciu do Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej Helena otrzymuje 7 grudnia 1927 r. Od tej chwili staje się kandydatką w Zgromadzeniu. Wtedy również przypada 52. rocznica śmierci ks. Jana Schneidera, założyciela Zgromadzenia. Postulat rozpoczyna 17 marca1928 r. w Domu Macierzystym Zgromadzenia we Wrocławiu.

Kiedy Helena Hoffmann w dniu 23 października 1929 roku przyjmuje habit swojego zgromadzenia wraz z nim otrzymuje nowe imię. Od tego dnia nie będzie już nazywana Heleną, ale siostrą Dulcissimą.

Pierwsze oznaki choroby 

Pierwsze oznaki złego samopoczucia u Heleny pojawiły się w czasie postulatu, dlatego też przełożone zgromadzenia, przekonane, iż klimat wielkiego miasta nie służy Helenie, wysłały ją do klasztoru w Henrykowie. Tam wypoczęła i pomagała siostrom w pracach domowych. 3 stycznia 1929 r. rozchorowała się poważnie. Na skutek złego samopoczucia Helena kierowana jest na badanie do lekarza Georga Kirsche z Henrykowa, który stawia diagnozę: zapalenie mózgu. 

23 października 1929 r. Helena Hoffmann rozpoczęła nowicjat. Otrzymała strój zakonny i imię – Maria Dulcissima. Po uroczystości nowicjuszki udały się do domu nowicjatu w Nysie. Nowicjat w Zgromadzeniu Sióstr Maryi Niepokalanej trwa dwa lata.